دانه کوچک بود و کسی او را نمی‌دید. سال‌های سال گذشته بود و او هنوز همان دانه کوچک بود.
دانه دلش می‌خواست به چشم بیاید، اما نمی‌دانست چگونه. گاهی سوار باد می‌شد و از جلوی چشمها می‌گذشت.

گاهی خودش را روی زمینه روشن برگها می‌انداخت و گاهی فریاد می‌زد و می‌گفت:
“من هستم، من اینجا هستم، تماشایم کنید .”

بی هیچ صدائی می آیند  زمانی که نمی دانی...
                                                   در دلت یک مزرعه آرزو می کارند و...
بی هیج نشانی از دلت می گریزند
                                                                        تا تمام چیزی که به یاد می آوری
حسرتی باشد درازای زندگی
چه قدر بی رحمند رویاهـا ...

با تشکر از مینای عزیز برای این متن زیبا