کــــــآش ...

سرِ درِ بـهشـتــ ؛

کسـ ـی باشـَد که بپرســَد :

آدمـی یـا فرشـتـ ـه ؟

و مـَن با صدای ضـعیفــم

که از ضجـه رو به بـی صـدایی رَفــته ،

بــگویـَم :

زَنــــــــــــــــــــــــــــم

و ایـن بـار همه نگـاهَم کُنند :

 مرد را به عقلش نه به ثروتش
        زن را به وفايش نه  به جمالش
               دوست را به محبتش نه به کلامش
                      عاشق را به صبرش نه به ادعايش
                             مال را به برکتش نه به مقدارش
                                  خانه را به آرامشش نه به اندازه اش
                                        درس را به استادش نه به سختيش
                                             دانشمند را به علمش نه به مدرکش
                                                     شخص را به انسانيتش نه به ظاهرش
                                                              دل را به پاکيش نه به صاحبش
                                                                   جسم را به سلامتش نه به لاغريش